Monsters of Maio – deel 2

Vervolg deel 1

Begin van de middag zijn we weer wakker. Veel hebben we niet geslapen maar de paar uurtjes zijn net genoeg. Het plan is vanmiddag een korte bootvis-sessie te doen. Michael weet een plek waar hij met duiken en speervissen een aantal keren grote Amberjack (50+ kilo) heeft gezien. We willen daar graag speed-jiggen. Hiervoor hebben we onze zwaarste Shimano Jigwrex hengels meegenomen.

Als we met Michael contact opnemen blijkt er echter een probleem, de motor van de boot wilde vanochtend niet starten. Samen met Daniel is hij bezig met de reparatie maar dit gaat nog wel even duren. De reservemotor en onderdelen zitten nog in de container die onderweg is vanuit Nederland naar Maio en dit probleem komt dan ook net iets te vroeg.

Hmm wat nu. We zouden natuurlijk weer kunnen gaan kantvissen. Echter vrezen we dat dit na het doorhalen van de afgelopen nacht net even teveel van het goede is. We besluiten daarom het vandaag rustig aan te doen. In het dorpje doen we wat boodschappen en kopen we tevens voor om omgerekend 10 euro beiden een SIM kaart voor onze smartphone met 1 GB. Hiermee kunnen we goedkoop emailen en internetten. Vervolgens zoeken we in één van de weinige strandtentjes een comfortabele stoel waar we lui onderuit genieten van een koel drankje, de rust en de relaxte sfeer op Maio. Life ain’t bad..

Als we die avond Michael bellen voor het avondeten blijkt dat hij nog steeds aan de reparatie van de motor werkt. Hij zal ons dan ook niet vergezellen maar proberen de motor weer te repareren zodat we morgenochtend weer kunnen vissen.

Speedjiggen op Amberjack

‘S ochtends na het ontbijt komt het goede nieuws. De motor is gerepareerd en we kunnen dan ook weer vissen. Vandaag gaan we speedjiggen! Als we op de pier aankomen ligt de boot al klaar voor vertrek. Na een half uur varen zijn we op de plek waar het moet gebeuren. Daniel stopt de boot. Hierdoor driften we langzaam van ondieper naar dieper water. De dieptes lopen hier van 30-80 meter. Mochten we een grote Amberjack haken, dan zal het bepaald niet meevallen om deze te vangen, zo waarschuwt Michael ons. Grote Amberjacks zijn waanzinnig sterk en willen na de aanbeet maar één ding: terug naar beneden, naar de veilige rotsen… We hebben onze Stella’s daarom opgespoeld met 50KG Powerpro en de slip nagenoeg dichtgedraaid. Mentaal bereiden we ons voor op een ordinair robbertje touwtrekken.

Na een half uur voel ik tijdens het in hoog tempo omhoog jiggen van de 250 grams zware speedjig een harde tik. Ik sla aan en begin meteen te trekken. Als ik na een paar seconden echter merk dat ik een kleine vis heb gehaakt dril ik de vis rustig naar de oppervlakte. Het is weliswaar een Amberjack, maar niet van het formaat waar we het warm van krijgen. Toch zijn we blij met de eerste vis. We hopen dat er nog vele volgen en dan liefst van opa en oma formaat. Na een foto gaat het visje weer overboord. Een half uur later weer een tik. Wederom vang ik echter een kleine vis. Zitten de grote er vandaag niet?

 

We jiggen fanatiek verder. Maar wat we ook doen, er gebeurt helemaal niets meer. Zelfs de kleine vissen laten zich niet meer zien. Na nog een paar uur jiggen besluiten we dan ook dat deze eerste poging op niets gaat uitlopen en houden het voor gezien. We gaan nog wat trollen om te proberen onze vangdrang te bevredigen.

Een paar uur later hebben we actie gehad van twee Wahoo’s en een klein tonijntje. Daarnaast wordt nog één Wahoo bij de boot gelost. We besluiten al trollend terug te varen richting haven. We hebben weer een prachtige dag gehad. Van de grote Amberjacks weliswaar geen spoor maar we wisten dat dit een grote gok zou zijn. Vanavond na het avondeten gaan we wederom nachtvissen in de hoop op spannende haai-avonturen.

Actie!

Terwijl we richting de haven trollen zien we ineens dolfijnen. Eerst wat verder van de boot, maar dan naast en onder de boot. Ik probeer er wat foto’s van te maken. Alhoewel ik al vaak dolfijnen heb gezien blijft het toch altijd weer een mooi schouwspel.

Even snel als ze gekomen zijn, zijn ze ook weer weg. We zijn nog steeds aan het trollen. Dan wordt ineens een plug bruut onderschept. Het blijkt de plug te zijn die in het schroefwater van de motor zwemt! De slip van John z’n Stella schreeuwt het werkelijk uit. John grijpt de hengel uit de steun en draait de slip wat vaster. Ondanks dat deze hele procedure slechts enkele seconden in beslag neemt, zit de vis inmiddels al ver achter de boot. Wahoo? 10 minuten zien we voor het eerst een schim. Het blijkt geen Wahoo maar een vis die we op dat moment als “Amberjack” betitelen. Michael tilt de flink uit de kluiten gewassen vis aan de staart aan boord waarna ik er een paar foto’s van maak.

Niet veel later wordt de boot aan de pier aangelegd. Als John later de vis opzoekt op internet lijkt het toch niet om een Amberjack te gaan maar gaan om een andere Jack soort, namelijk een Almaco Jack (Seriola rivoliana).

Wederom op haai

De eerste 3 dagen vissen zitten erop we hebben het reuze naar ons zin. Vooral de haaien hebben diepe indruk gemaakt. We kunnen dan ook niet wachten op de komende nacht. Dan gaan we wederom proberen een poging wagen. Stiekem hoop ik op een Lemon Shark. Wat verder in het seizoen worden deze vervaarlijk uitziende beesten wel vaker gevangen, in deze tijd van het jaar domineren echter vooral de Nurse Sharks. Maar toch je weet het natuurlijk nooit..

Aangekomen op de stek van eergisteren tuigen we, net voordat het donker is, de hengels op. We vissen allebei met één hengel maar zullen na de vangst van een haai op de “eigen” hengel wederom run-om-run vissen.

Als de duister is ingevallen volgt al snel een aanbeet op mijn hengel. Ik draai de slip vaster maar dan valt ineens de druk weg. Vermoedelijk heeft de circle-hook zich niet weten zetten. Laat maar even liggen, vaak komt de vis terug om het aas nog een keer te pakken zegt Michael. Ik draai daarom de slip weer wat losser. En verdomd, Michael krijg gelijk want 10 seconden later volgen weer een paar tikken waarna opnieuw de slip begint te lopen. Wederom draai ik de slip langzaam vaster tot de gevechtsstand. De slip gaat echter steeds sneller lopen en geeft inmiddels in hoog tempo lijn af. Ik trek de hengel uit de steun en zet maximaal druk. Dit maakt geen indruk want in hoog tempo verdwijnen vele tientallen meters lijn van de molen. De vis blijft maar doorgaan! Ik kijk naar de molenspoel die nu al voor de helft leeg is en ik begin te vrezen dat deze vis nooit meer zal stoppen.

Ook de vele stenen in het water baren me zorgen. Er staat nu zoveel lijn uit dat de kans dat de vis achter een steen komt vast te zitten steeds groter wordt. Dan stopt tot mijn vreugde de vis en kan ik enkele meters lijn terugwinnen.

Ineens zit de boel muurvast. Verdomme, dit zal toch niet waar zijn denk ik bij mezelf. Omdat ik geen idee heb waar de vis vast zit is het lastig inschatten welke kant ik op moet. De vis is weliswaar helemaal naar rechts gezwommen maar op het moment dat deze vast kwam te zitten had ik al een paar meter lijn teruggewonnen. Ik besluit toch naar rechts te lopen om te proberen wat lijn terug te winnen. Als ik het verdwijnpunt van de lijn links van me heb zet ik weer druk. Ik voel een paar rukken maar voel ook dat de lijn nog steeds achter een steen loopt. Dit voelt niet goed.

Ineens is de lijn echter toch weer vrij en heb ik rechtstreeks contact. De vis lijkt dit ook te bemerken en zwemt nu helemaal naar links. Zo goed en kwaad als dit lukt, klauterend in het donker over de ronde natte, gladde keien, loop ik zoveel mogelijk mee om de afstand tussen mij de vis te verkleinen.

Lemon Shark!

Na 20 minuten heb ik haar bij de kant. Michael staat al klaar maar de vis heeft er nog geen zin in en scheurt er weer vandoor. De uitval is echter minder heftig en na 2 minuten ligt ze wederom voor de kant. Het is een Lemon! Roept Michael opgewonden. Yes! Michael doet de eerste pogingen om de vis bij de staart te pakken terwijl ik enkele schietgebedjes prevel. Please please… Als Michael haar klemvast bij de staart heeft volgen enkele vreugdekreten van ons drieën. Yes een Lemon!

We tillen de vis half de kant op om haar goed te kunnen bekijken en te onthaken. Het is een prachtbeest met een geschat gewicht van ca. 75 kilo. Net als bij de eerdere Nursesharks zit ook nu de circkle-hook perfect in zijkant van de bek. Het onthaken gaat dan ook gemakkelijk, al is het oppassen voor de grote rij met tanden…. We maken een serie flitsfoto’s en als de vis er goed opstaat laten we haar weer in het water zakken. Meteen hervindt ze zich en zwemt rustig van ons vandaan het donkere water in.

 

Ik ben euforisch. Wat in Florida en op Sal niet lukte, is hier vandaag op Maio wel gelukt. Een prachtige Lemon Shark, gevangen vanaf de kant. Veel mooier gaat het voor mij niet worden. Nurseshark, Lemonshark, Wahoo, het lukt allemaal deze week! Ook John en Michael zijn superblij voor mij. Eindelijk mijn lang gedroomde Citroenhaai! Fantastisch!

In de hoop allebei een Citroenhaai op de kant te krijgen stel ik voor dat John vanaf nu alle aanbeten voor zijn rekening neemt, iets waar hij geen bezwaar tegen heeft. Ik ben voldaan en ga proberen in de auto een beetje te slapen. In een soort van halve slaap hoor ik regelmatig opgewonden stemmen aan de waterkant. Het lijkt erop dat John en Michael veel actie hebben. Diep in de nacht word ik wakkergemaakt door John. “Deze Nurseshark moet je echt zien, deze haalt de 100 kilo wel!”

Ik spring de auto uit en pak de camera. Op de waterlijn ligt inderdaad een moddervette Nurseshark. Ik maak er een serie foto’s van met John en Michael. John meet een stuk nijlon lijn af om hiermee thuis de vis te kunnen opmeten (de vis bleek uiteindelijk 2,47 meter te zijn!).

.

.

John vertelt dat het lekker loopt. Behalve deze vis heeft hij ook al een andere, iets kleinere Nursehark en een kleine Blacktip weten te vangen. Daarnaast zijn er nog enkele aanbeten gemist. Als de Verpleegster weer is weggezwommen praten we nog wat na over de vangsten en visserij. Dan moet toch ook John even in de auto gaan liggen om een dutje te doen. Haaiensleuren is zwaar werk! Ik neem plaats achter de hengels in één van de tuinstoelen die we hebben meegenomen en staar in het donkere water. Wat zou daar allemaal wel niet zwemmen?

Die nacht vang ik nog een mooie Nurseshark. Als het weer licht is pakken we in. We slapen tot in de middag waarna we op ons gemak naar het strand lopen om wat te eten en drinken. De gebakken eieren met friet en Caipirinha’s smaken ons uitstekend. We relaxen de rest van de dag nog een beetje en ‘s avonds eten we onder het “genot” van Kaap Verdische life-muziek in een eettentje aan het strand.

Marlijn?

Morgen is de laatste dag bootvissen gepland. Overmorgen zullen we weer terugvliegen dus morgen willen we nog een lange dag genieten.

We bespreken de mogelijkheden. Trollen op Wahoo gaat bijna zeker vis opleveren. Echter zijn we qua Wahoo wel voldaan. Speedjiggen leverde eerder deze week voor ons gevoel te weinig actie op om nog een poging te doen.

We zouden het ook op Marlijn kunnen proberen, oppert Michael. Het is volle maan. De getijden en stroming zijn dan op haar sterkst, ideale omstandigheden voor Marlijn! De kans nu een Marlijn te vangen is klein, het is eigenlijk nog iets te vroeg in het seizoen, maar is zeker aanwezig volgens Michael.

We hebben beiden nog nooit op Marlijn gevist, laat staan er één gevangen. Maar hoe langer we erover nadenken, hoe meer het idee ons aanspreekt. Marlijn, wat zou dat een prachtige bonus zijn van deze supermooie week. Marlijn it is, zo besluiten we.

Het wordt een gok maar nu we hier zijn vinden we het prachtig om een keer te proberen. Het lijkt ons alleen al leuk om te zien hoe alles in zijn werk gaat. En wie weet hebben we mazzel en vangen we er één!

De volgende ochtend rijden we na het ontbijt voor de derde keer deze week naar de pier waar de Maio 1 met Daniel en Michael al aan boord op ons ligt te wachten. Twee Shimano Tiagra boothengels voorzien van Penn International reels staan al gereed aan boord. Ook is er een gevechtsstoel achterin de kuip geplaatst. Het ziet er heftig uit.

Al snel zijn we aan het vissen. De lures van de Marlijn hengels doen onder en door de oppervlakte, zo’n 25 meter achter de boot, hun hopelijk erg verleidelijke kunstje. Om toch nog wat meer kans op actie te hebben laat we ook onze Pencil Instrument hengels voorzien van Rapala pluggen meevissen. We spreken af dat als we een Marlijn mochten haken we deze om-en-om zullen drillen. We zijn heel benieuwd.

 

Na een half uur begint ineens de reel van één van de Marlijnhengels te schreeuwen. Het zal toch niet waar zijn… Heel even dreigt er een lichte paniek aan boord te ontstaan. John neemt plaats in de gevechtsstoel achter de hengel terwijl ik de andere hengels zo snel als ik kan binnen draai. In de tussentijd heeft Michael de leverdrag van de reel in gevechtstand gezet. Geen Marlijn, zo weet Michael al snel te melden. Als het Marlijn was hadden we de vis al een keer gezien, zo vertelt hij. Wat het wel is weten we niet. De vis trekt er goed aan alhoewel deze op dit zware materiaal niet veel kans heeft.  Halverwege de dril wisselen we van stoel. Voor het eerst in mijn leven zit ik in een marlijnstoel achter een zware boothengel.  De vis geeft zich al snel over en als de vis bij de boot is zien we wat het is. Een zeer grote Wahoo heeft de voor Marlijn bedoelde Lure gegrepen. Michael is daar niet zo blij mee want in veel gevallen ruineren deze vissen met hun scheermesscherpe tanden de dure lure volledig.

Eenmaal aan boot getild blijkt dit gelukkig mee te vallen. De indrukwekkend grote Wahoo, we schatten de vis tegen de 25 kg, is perfect gehaakt en de lure is gelukkig nog helemaal intact. Na het onthaken gaan we beiden op de foto met de grootste Wahoo van de week. Deze monsterlijke vis had ons toch echt heel even doen geloven dat we, als kers op de taart, ook nog een Marlijn te pakken hadden. Helaas zien we van Marlijn ook de verdere dag echter geen spoor. Wel vangen we op onze plughengels nog allebei een klein tonijntje en een Wahoo.

Als we terugvaren richting de pier wil kapitein Daniel nog één plek afvissen. Op deze plek worden weleens Dorado’s gevangen, zo laat hij ons weten. We trollen over deze iets ondiepere stek als ineens John zijn Stella het uitschreeuwt. De vis neemt een lange run waarbij in één streep vele tientallen meters lijn van de spoel wordt afgescheurd. Als de eerst run gestopt is kan John vrij gemakkelijk de vis richting de boot trekken. Veel lijn wordt er dan niet meer genomen.

GT?

We zijn alle drie heel benieuwd wat het is. Michael roept dat het wel eens een Horseye Jack zou kunnen zijn, maar het kan ook iets anders zijn. Misschien toch Wahoo? De vis blijft diep maar moet het uiteindelijk afleggen. Vanuit de diepte zien we een vis omhoog komen. Heuuh?? Een GT? Nee, Horseye Jack! meldt Michael.

De Horseye Jack blijkt een prachtige vis. Een vis die, afgezien van zijn markante grote ogen, als twee druppels water lijkt op zijn grote broer, de Giant Trevally. Ik maak er snel een aantal foto’s van. Dan is het echt tijd om terug te varen. Wederom beleefden we een prachtige dag. Een Marlijn had het feest weliswaar nog mooier gemaakt maar we zijn dik tevreden.

Morgen zullen we via Praia en Lissabon weer terugvliegen naar Amsterdam. Die avond genieten we samen met Michael, Ramona, Ron en Fulvio de laatste keer van een heerlijke maaltijd aan strand van Maio. We beleefden een prachtige week en bezweren elkaar hier weer terug te zullen komen.

Michel Rijnberg

Naschrift en Info

De reis naar Maio is behoorlijk lang. Dit komt omdat je niet rechtstreeks kan vliegen op Maio maar (op dit moment) 2 overstaps moet maken. Wij hadden overstaps op Lissabon en Praia. Praia is de hoofdstad van een nabijgelegen eiland Santiago. Vanaf dat eiland vlieg je in 10 minuten (mijn kortste vlucht ooitJ) naar Maio. Probleem is dat deze vlucht maar 2x per week wordt uitgevoerd. Wij kwamen s’avonds in Praia aan en hebben daar in een hotel overnacht om de volgende middag naar Maio te vliegen. Op zich relaxed, maar daardoor neemt de reis wel veel uren in beslag.

Maio is qua sportvisserij nog redelijk onontgonnen en er is nog veel onontdekt, zowel qua stekken als qua visserij en vissoorten. Je kunt er het hele jaar vissen, het klimaat is het hele jaar uitstekend. Alleen de maanden september en oktober zijn af te raden ivm de vaak harde wind.

Deze trip regelden we met de Nederlander Michael van Steijn (ook te vinden op FB) van de Maio Fishing Club . Michael is bezig zich permanent op Maio te vestigen waarbij het “gidsen” zijn bron van inkomen wordt. Je kunt met hem zowel kantvissen (bijvoorbeeld op haai) als bootvissen. Wij deden dus beiden. Michael beschikt over uitstekend materiaal (hengels, molens, tackle etc.) en je hoeft dus geen eigen spullen mee te nemen (mag natuurlijk wel).

Als je zelf ook van plan bent een prachtig visavontuur te beleven dan raden we je aan direct contact op te nemen met Michael. Voor meer info over onze visserij kun je natuurlijk ook met John of met mij contact opnemen op info@dutchanglers.nl.

Gerelateerde artikelen:

• Monsters of Maio
• Latham Island, Zanzibar, Tanzania
• Zanzibar – Pole pole versus hardcore vissen
• Wicked tuna in zuid frankrijk
• Dutchanglers Jaaroverzicht 2014