Vissen en niks anders
En dan denk je dat je alles gehad hebt… Orkaanseizoen: Oktober. April 2013, 2 orkanen ver op zee. Zeewatertemperatuur die uiteindelijk van 25 naar 27 graden geklommen is in zeven dagen, maar nog altijd drie graden te koud. Gisteren leek er eindelijk wat meer vis onder de kust te liggen en vandaag…
Net als gisteren en eergisteren melden we ons in Puerto Angelito in plaats van op Baya Principal. Als Fillo de boot op het strand parkeert gaan de spullen aan boord, waarna we een tijdje in de rustige baai blijven hangen. Fillo staat met het werpnet in de aanslag en na twee worpen op de verkeerde plaats is het raak. En hoe! Met 100 á 150 aasvissen moeten we, gezien het beeld van afgelopen week, de dag wel door kunnen komen. We varen de baai uit maar Jezus stuurt de boot in een andere richting dan de voorgaande dagen. We gaat...
Zo gezegd zo gedaan, de volgende dag varen we uit in dezelfde richting als gisteren. De tegenstelling is echter vrij groot. Weinig vogels in de lucht, geen jagende vissen voor de kust en het duurt even voordat we de eerste dolfijnen tegenkomen. Niets zo veranderlijk als het zeetje hier. Vissen die vandaag hier jaren, kunnen morgen honderd á tweehonderd kilometer verderop zwemmen en omgekeerd.
Als Georges vlak voor het slapen gaan nog een keer het weerbericht bekijkt ziet hij slecht nieuws. Er is een tweede orkaan die roet in het eten gooit. De golven zullen dus niet gaan afnemen de komende dagen, maar juist nog hoger worden. Dit zet een definitieve streep door de kustvisserij.
Roca Blanca it is. Vol goede moed arriveren we om half zeven in de haven. Jezus staat al klaar en Fillo is de boot al aan het halen. Wat een gemak als alles zo geregeld wordt elke dag. Je hoeft alleen maar in te stappen en te vissen!
Half zes, de wekker wekt. Voor het eerst wordt ik er wakker van, voorgaande dagen stond ik ruim voor de wekker al naast mijn bed. De lange dagen in de zon beginnen te voelen. Vanavond vroeg naar bed…
De volgende morgen staan we een half uurtje eerder op, om nog voor zonsopkomst uit te varen. De zee ligt er tamelijk vlak bij en dat is wel zo prettig met een dik uur varen voor de boeg. Het is een beetje heiig, maar dat geeft de zonsopkomst wel een extra mooi sfeertje mee. Terwijl wij onze camera’s aan het werk zetten tuurt Jezus over het water. Voor de zekerheid staan er drie opgetuigde hengels klaar, maar helaas, er is geen activiteit te bespeuren.
Door de jaren heen ontmoet je meer en meer vismaten. Inmiddels heb ik een aardig ‘bestand’ om het zo maar te noemen, in binnen én buitenland. Met sommige vismaten vis je vaak, met anderen slechts af en toe. Vaak heeft dit voor een groot deel te maken met de onderlinge afstand. Georges de Bruyker ken ik van mijn tijd in Schiedam. Hij, toen nog woonachtig in België, heeft zijn vaderland inmiddels verruild voor het prachtige Mexico. De Roosterfish zwemt praktisch in zijn achtertuin en laat dat nou net een vissoort zijn die ik heel graag eens zou vangen…
Brrrrr wat koud, was het eerste wat Andre en ik tegen elkaar zeiden toen we weer uit het vliegtuig stapten. Terug in Nederland, dat is wel weer even wennen. Gehaast op het vliegveld, dikke jassen, sjalen, mutsen? Ik wil weer terug! Moe maar voldaan kom ik ’s avonds thuis, waar mijn ouders en Judith mij op staan te wachten. Een lekkere knuffel, dat was dan wel weer fijn. Maar voor de rest? Nee ik had t prima naar mijn zin daar in Mexico! De tiende januari is alles ingepakt. Ik wordt ’s avonds naar Andre gebracht vanwaar we de volgende...
Om half zes gaat de wekker. Iedereen is direkt wakker. Omdat je vanuit Nederland naar Mexico zeven uur ’terug in de tijd’ gaat, is het gevoelsmatig al tussen de middag en zelfs de langste uitslaper zal dan wel zijn bed uitkomen. Voor ontbijt worden enkele heerlijke megamuffins uit een van de 150 boodschappentasjes gepakt en in de vroege ochtendschemering zitten we weer in de auto op weg naar de visgronden. Jeroen voelt zich helemaal thuis op dit soort wegen en in no time knallen we naar de brug. Eenmaal bij de brug wordt de auto geparkeerd en de spullen klaargemaakt....
Piep piep….Piep piep…. Iedereen wordt wakker en stapt uit bed. Het vaste ochtenritueel met een paar muffins en een glas multivitamine vind plaats. We zijn vandaag nog vroeger dan voorheen. We moeten Jeroen immers eerst afzetten bij de Boca Paila Fishing Lodge en daarna nog terugrijden naar de stek. Spullen worden ingepakt en met een rotgang knallen we weer over het weggetje. Vandaag ben ik weer aan de beurt. Jeroen filmt nog even van een afstand terwijl ik door een erg grote en diepe plas scheur, altijd leuk om terug te zien! Dan zijn we bij de lodge. Jeroen afzetten...
Na de flinke portie Mac Donnalds voer begint de 2,5 uur durende terugreis. Andre rijdt vandaag en Jeroen en ik kunnen de ogen maar moeilijk open houden. Een lange dag onder de brandende zon, dan een stevige maaltijd. Dat hakt er wel in! Het laatste, lange, hobbelige stuk schud ons weer wakker en eenmaal bij onze cabana drinken we nog een biertje en stappen dan in bed. Morgen weer de flats op. Voor mij is het doel duidelijk. Wraak nemen op de bones! De volgende dag treffen we het echt enorm wat het weer betreft. Weinig wind en weinig wolken....
Nadat ik ’s nachts ook een keer mijn bed uitspring om met de hoofdlamp te bekijken of er nou iets groots in of buiten mijn hor kruipt (‘het’ is er inmiddels al lang vandoor…) zak ik weg in een diepe slaap. ’s Ochtends vroeg op, een hele dag vissen onder de zon, ’s avonds een paar biertjes en je slaapt als een roos. Wederom gaat de wekker voor zessen en een dik uur later staan we alweer op het strand. Vandaag wil ik het eens met dood aas in de branding proberen. Gister werd ik ook verrast door een vis...
Op het moment dat ik vorig jaar besloot na mijn VWO een jaar vakantie te nemen ontstond tevens het idee om een tropische visreis te maken. Ierland is prachtig, maar snoek vang je hier ook. Ik wilde ook een reis maken naar de heldere blauwe zeeën. Vissend met ‘licht’ vlieg- en spinmateriaal op soorten als Tarpon, Bonefish, Travelly, Barracuda en meer van dat gespuis. Tsja, waar begin je? De aarde is groot zat! Gelukkig heb ik in de loop der jaren een grote kenissenkring opgebouwd en nu kwam dat weer eens goed van pas. Afgelopen zomer viste ik een dagje...
