Olá Mexico – Deel 4
Na de flinke portie Mac Donnalds voer begint de 2,5 uur durende terugreis. Andre rijdt vandaag en Jeroen en ik kunnen de ogen maar moeilijk open houden. Een lange dag onder de brandende zon, dan een stevige maaltijd. Dat hakt er wel in! Het laatste, lange, hobbelige stuk schud ons weer wakker en eenmaal bij onze cabana drinken we nog een biertje en stappen dan in bed. Morgen weer de flats op. Voor mij is het doel duidelijk. Wraak nemen op de bones!
De volgende dag treffen we het echt enorm wat het weer betreft. Weinig wind en weinig wolken. Dan is de Bonefish goed te spotten. Tijd voor mijn wraak dus! Gisteren hebben we twee van de drie kayaks op het dak gebonden met enkele spinnen en dus zijn we vandaag niet zo veel tijd kwijt met opblazen. We hoeven alleen maar even naar het water te rijden en dan….. ‘Wat maakt die auto veel toeren Andre’, zegt Jeroen. ‘Geef eens flink gas’. De teller loopt op naar 5000 toeren, maar schakelen ho maar. Nee toch, hij schakelt
niet meer! Wanneer we stevig doorrijden kunnen we dit weggetje in drie kwartier afleggen, nu wordt dat eerder twee uur! We besluiten om te keren en bij het dorp te kijken wat we kunnen regelen. Met een kapotte auto schiet het echt niet op. Eenmaal in het dorp begint het eindeloze gezeur. Er is maar een telefoon in het dorp en uiteraard is de mechanische staf van Alamo nog niet aanwezig voor tien uur ’s ochtends… (Het is inmiddels half 8…) Wachten dus tot ze terug bellen.
Om half elf eindelijk bericht. Na veel heen en weer gebel wordt geregeld dat Alamo diezelfde avond nog een nieuwe auto komt brengen. Niet verkeerd maar wat doen wij dan vandaag? Een Mexicaan met een vijftig jaar oude, half doorgeroeste VW hippiebus
wil ons maar al te graag wegbrengen, voor 150 dollar per rit! Ja wat denk je zelf… Taxi’s komen hier alleen op bestelling en zijn nog veel duurder. Dat schiet ook niet op. Uiteindelijk besluiten we het er op te wagen en gewoon met eigen auto die kant op te rijden. We zien wel hoe ver we komen…
Met snelheden variërend van 20 tot 30 kilometer per uur is het echt ergernis ten top. Dan ineens slaat de toerenteller terug. Heel ver terug. Huh nu maken we helemaal geen toeren meer?! De automaat is zomaar overgeschakeld in zijn 5. Nu kunnen we wel harder, maar in de kuilen is die vijfde versnelling weer niet handig. Als hierna de automaat onwillekeurig allerlei versnellingen door elkaar gooit maakt de toerenteller er een waar feest van. Dit kan nooit goed zijn voor een auto, maar goed hij hoeft het toch nog maar een
ritje vol te houden!
Als we tegen twaalven alsnog bij de stek aankomen worden snel de hengels en kayaks in gereedheid gebracht. Geen tijd te verliezen nu, en we peddelen snel richting de bonefishflat.
Pufferfish kwam je overal tegen
Er liggen weer volop bones op de flat en veelal zie je schooltjes van 5-25 vissen voorbij komen. We spreiden ons uit. Jeroen vist tegen de mangroven, Andre in het midden en ik lang de buitenrand van de flat. Nadat ik een paar schooltjes met Bonefish de stuipen op het lijf jaag met mijn finaal misplaatste worpen krijg ik de smaak toch weer te pakken. Van rechts komt er weer een aan. Recht voor mij stopt de vis. Staart omhoog en flink wroeten in de bodem. Die is voor mij! Ik werp de vlieg een leaderlengte voorbij de
bonefish en strip rustig binnen. Ja, nu komt hij in de buurt. Zal die hem pakken?
Allemachtig wat is dit spannend. Goed kijken, goed voelen. Ja de vis draait. De vis draait en ja. Tik en hangen! JO! Klinkt het over de flat terwijl mijn reel als een malloot lijn afgeeft. De eerste run is hard en medogenloos, ruim honderd meter de flat over. Andere bones schieten er geschrokken vandoor en als mijn bone door een grote school harders knalt lijkt het wel of er tien Barracuda’s tegelijk aan het jagen zijn. Jou heb ik! Jij komt niet meer weg! Als na de lange run het bekende draaipunt komt sta ik als een malloot te draaien om de vis bij te houden. Een meter of twintig voor mij draait de vis en ja hoor weer vijftig meter weg. Dan wordt de vis toch langzaam moe. Maargoed ook want ik begin bijna mijn geduld te verliezen. Kom maar hier bone. Ik wil heel graag met je op de foto!
Jihaa!!! Na een run van 100 meter over de flats mijn eerste ‘echte’ bonefish en tevens een hele mooie!
Andre schiet een hele fraaie serie platen en we leggen de vis even langs de hengel om later tot een lengte van vijftig centimeter te komen. Voor in Mexico een hele respectabele maat, al worden ze nog wel twintig centimeter groter. Kun je nagaan hoe ver die de backing in zullen gaan! Ik geniet nog even van deze prachtige vis en laat haar dan weer wegzwemmen in het heldere water. Grote kop, puntgaaf lijf en beresterk. Mijn wraak is zoet, mierzoet!
En voorzichtig weer terug
Waar had je hem op? Vraagt Jeroen van een afstand. Donkerbruine Crazy Charlie. Bij elke aanbeet of misser wordt de gebruikte vlieg genoemd. De ene dag willen ze goud, dan weer zilver en dan weer bruin of zelfs zwart. Ikzelf spot alweer een nieuwe school bones, dicht tegen de rand van de mangroven. Een goed geplaatste worp leid tot een volger, maar helaas keurt de vis mijn vlieg toch af. Jeroen en Andre krijgen ook de nodige volgers maar Andre heeft het wel weer een beetje gezien. Hij loopt terug naar zijn kayak om zijn streamerhengel ter hande te nemen. ‘Als ze mijn vlieg niet willen wil ik hun ook niet…’
Werpen richting Bonefish Alley…
Als ik weer het wijd op loop komen er twee mooie bones van links. Ik gooi er ruim vijf meter voor en laat de vlieg gewoon op de bodem liggen. Een goede mannier om ze niet af te schrikken. Als de bones ongeveer twee meter van mijn vlieg verwijdert zijn begin ik alvast te strippen. Doe je dit pas als de bone boven je vlieg ligt dat zal hij in de meeste gevallen alsnog wegschrikken. En dat is natuurlijk niet de bedoeling! Dit keer schrikken de bones echter niet. En direkt krijg ik een harde aanbeet na een korte sprint van de achterste bone. Dat is het voordeel van koppels en kleine schooltjes, wanneer voedselnijd ontstaat vergeten ze even dat ze schuw
zijn…
Wederom giert de lijn van mijn reel. De run is niet zo ver als die van de vorige vis, maar mag er zeker wezen. Als de vis op me af stuift gaat hij zelfs langs me heen. Ik kan net op tijd draaien en daar gaat de vis weer meters in de backing, recht op de mangroven af! Eenzelfde uitslag als gister zie ik niet zitten en dus ren ik zo snel als dat gaat achter de vis aan. De vis schiet onder een prachtig mangrovepoortje door en daar zal ik dus ook onderdoor moeten. Ik maak een fraaie duik en op mijn knieën beland ik aan de andere kant van de dikke tak. De vis denderd ondertussen onder de struiken door en met veel moeite kan ik de vis enigsinds afstoppen
en uit de struiken sturen. Door mijn hengel met de top tegen de bodem te duwen is de lijn de gehele tijd vrij gebleven van de takken en nu moet de bone toch zijn meerdere erkennen in mij. Maar wat is dat? Het lijkt wel of de bone gestropt is! Een lus van zeer dik nylon met een stropknoop zit erg diep in het vlees van de bone getrokken. De vis is er letterlijk omheen gegroeid! Ik pak een schaartje en knip het zaakje los. Dan valt mij een tweede wond op bij de staart. Waarschijnlijk van een Barracuda. Desalniettemin ben ik erg blij met deze bone en onverwacht blijkt deze zelfs nog ietsje groter te zijn dan de vorige, namelijk 53 centimeter.
Nummer 2 binnen het half uur. Helaas wel met enige verwondingen…
Dat gaat lekker zo met de bones en vol vertrouwen vis ik verder. Jeroen zoekt zijn vliegenbox al af naar donker bruine Crazy Charlies. Heb jij er niet eentje voor mij Volkmar? Helaas, dit is alweer mijn laatste. Achteraf gezien had ik er toch wat meer moeten binden misschien…
We vissen nog een aantal uur verder maar op wat missers na en een pufferfish die een door mij aangegooide bonefish te snel af was gebeurt er niet veel meer. Ik besluit daarom de spinhengel ter hande te nemen en de mangroven af te gaan gooien. Kijken of daar meer gebeurt.
Op zoek naar Mangrove Jacks en ander gespuis dat onder de takken leeft
Al op de eerste worp wordt het kleine USBait shadje keihard gestopt. Een zilveren flits. Barracuda! Een klein visje van een centimeter of 40 is vol over het shadje heen geschoven. En dat, met slechts 40 LBS Fluor Carbon als onderlijn, beloofd niet veel goeds! Ik dril het visje zo snel als ik kan uit, maar de vele sprongen en runs zijn niet te stoppen. Toch komt het visje binnen handbereik en snel pak ik de vis achter de kop. Wat een prachtige rovers zijn het toch, die Barracuda’s. Snoeken van het zoute water. Ik loop naar de kayak om mijn tang te pakken als de barracuda wild begint te spartelen. Ik kan de vis niet houden en moet bovendien oppassen voor die vlijmscherpe tandjes. De vis valt, neemt een run en dan valt de spanning weg. Alsnog doorgebeten…
Enigszins balend dat dit prachtige visje nu met een shad in de bek rondzwemt vis ik verder. Na een tijdje kom ik Andre tegen. Hij heeft een grote Mangrove Jack verspeeld op de vlieg. ‘Hij trok me met kayak en al tegen de mangroven aan’. Dat is een nadeel van die kayaks waarneer je er uit vist. Peddelen en vissen tegelijk kun je vergeten waardoor je totaal geen controle over de vis hebt. Als even later ook Jeroen terug komt blijkt dat ik de enige ben die vis gevangen heeft tot dus ver. Jeroen heeft 3 bones gemist en
er ook een aantal gelost. Een door leaderbreuk, dat was hem nog nooit overkomen…
Het laatste uur van de dag vissen we weer af in de diepe geul. Wanneer het zonnetje al aardig begint te zakken weet Jeroen nog een African Pompano te vangen. Verder blijft het erg stil. Ook de tarpons zien we niet vandaag. Gewoon een offday dus…
Even de hengel wegleggen en gewoon genieten!
Als we ’s avonds terugkomen bij de Cabana en de auto het wonderbaarlijk genoeg de hele terugreis gewoon heeft gedaan staat er al een nieuwe auto voor ons klaar. Toch goed geregeld allemaal. De mechanics van Alamo gaan er weer vandoor en wij laden de spullen over in de nieuwe bolide, die er nog strak glimmend bij staat. Hoe krijgen ze dat voor elkaar op die weg? Afijn daar zullen wij morgen eens verandering in gaan brengen…
De volgende morgen ben ik weer aan de beurt en wat is er nou leuker dan een nieuwe auto direkt helemaal vies te mogen maken. De meeste plassen zijn helaas opgedroogt maar er is er een bij gekomen die toch veel goedmaakt. De enige waterleiding die door deze landtong loopt is gesprongen en dit heeft geresulteerd in een plas van zeker 15 meter lang, zo breed als de weg en nog eens goed
diep ook. Dat gaan we filmen! Jeroen stapt uit en loopt door de berm naar de andere kant van de plas. Ik rij een stukje achteruit, neem een aanloop en het water vliegt weer om de auto heen. Kijk, zo kennen we hem weer!
Auto nummer 2 zag er ook binnen een dag weer ‘gebruikt’ uit…
We proberen het ’s ochtends eerst weer even in de geul en al snel slaat Jeroen aan op iets groots en massiefs. De vis neemt een stevige run en komt dan helemaal het water uit. Een bak van een Snook! Een heftig gevecht begint en de 80 LBS Shock Tippet wordt behoorlijk op de proef gesteld. Toch moet de vis uiteindelijk zijn meerdere erkennen en kan Jeroen trots poseren met een geweldige Snook. Hoog, dik en lang. Dat moet wel de grootste van de vakantie zijn tot nu toe. Uiteindelijk blijkt de lengte wel mee te vallen,
maar deze 79 centimeter lange snoek is zonder twijfel de zwaarste van de trip.
Een kast van een Snook voor Jeroen
De vis zwemt met krachtige slagen weg en vol vertrouwen vissen we verder. De laatste dagen was het rustig met de Snook, nu is het gelijk weer raak. Liggen ze er dan weer? Als we na een kleine twee uur geen beet meer gehad hebben besluiten we toch maar weer de flats op te gaan.
Helaas zijn twee gidsboten ons voor vandaag. Als wij aankomen driften zij net over de flat. Toch proberen we het nog een tijdje, helaas zonder succes. We krijgen volgers maar vooral veel ‘spooky’ fish te verduren en dat maakt het vissen er niet leuker op. Andre en ik proberen het nog een tijd met de popper op de Barracuda maar ondanks de vele jagende vissen kunnen we geen enkele aanbeet uitlokken. Omdat er ook wat meer wind staat vandaag besluiten we maar weer verder te vissen aan zee. Deze flat is wel even
‘verpest’ nu.
Zoekend naar bonefish
De Ibis en zwarte Ibis bleven altijd bij elkaar
Eenmaal bij de geul spoel ik eerst eens even al het zand, slijm en de modder uit mijn shirt. Zo, even te drogen hangen. Maar waaraan? Met alle kennis die ik heb opgedaan in mijn VWO, natuur en techniek, jaren zet ik een fraai droogrekje in elkaar, bestaande uit wat mangrovetakken. Ook Andre is erals de kippen bij om zijn blouse te laten drogen en ondertussen vissen we verder, op zoek naar monsters uit de diepte…
Even de shirts drogen op mijn bouwkundig meesterwerk
Omdat ik nog mijn drijvende lijn op de vliegenlat heb zitten pak ik voor vandaag de zware plughengel weer eens. Pinky aan de titanium onderlijn en smijten maar weer in de branding. Ik ben er achter gekomen dat er een smalle strook zand loopt naar de monding van de geul. Het is een eindje omlopen maar nu kan ik een stuk verder uit de kant vissen en dit kan alleen maar positief
zijn voor de vangsten, zo vermoed ik. De pinky suist worp na worp tegen de wind in en wordt elke keer weer op hoge snelheid binnen gevist. Als ik de moed begin op te geven komt net na het landen van de jerkbait die alles verwoestende ram. Zoiets heb ik nog nooit gevoeld, zelfs niet tijdens het roofbleien! De aanbeet dreunt keihard door de slip en dan is de vis direkt weer los. #$%^&!!! Waarom zit ik nou weer niet op te letten, ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan… Slip staat veel te los… Ik draai de pinky binnen en al van ver kan ik zien dat deze zwaar gehavend uit de strijd gekomen is. Wat een gaten zeg! Meranti hout en een dikke laag epoxy, het betekend allemaal niks voor de vissen hier. Waarschijnlijk was het een grote Barracuda of Sierra Mackerell ofzo. Balen!
Gemist…
Ik vis nog een uur door met de Pinky en zie tot twee maal toe grote jacks jagen in de golven. Beide keren kan ik er helaas niet snel genoeg bij zijn met mijn kunstaas. Dan komt er een grote donkere vlek van rechts, op een meter of tien voor me langs. Het is weer zo’n mega-stingray, kan wel dezelfde vis zijn als die Andre verspeelde. Hij herkend toch geen mensenbenen he?!
Na een tijdje verwissel ik de Pinky voor een 80 grams zware pilker van Balzer, welke ik van Evert (Lurehunter.nl) gekregen had om eens te proberen. Gooit uiteraard als een kanon en laat zich prima binnen vissen. Al snel een volger van een forse Jack, helaas
wordt de pilker net door een golf aan de kant gesmeten. Weer geen resultaat dus! Na een uurtje en een volgende worp van zo’n tachtig meter draait de lijn zich vast onder de spoel. Hoe krijg ik dat nou weer voor elkaar? Alles zit muurvast en midden in de branding moet ik de spoel van de molen pakken om de lijn vrij te maken, welke ook nog eens doorgesneden blijkt te zijn. Ik pak beide uiteindes beet en begin ze aan elkaar te knopen, de pilker ligt al ruim een minuut op de bodem. Dan zo vanuit het niets een geweldige ram op de pilker. Huh wat is dit? Vis?!
De knoop, die pas half af was, wordt uit elkaar getrokken en even flitst de dril van Gerlof begin november 2006 mij door het hoofd. Hij moest in een soortgelijke situatie zijn PR snoek van 119 afdrillen. Enig verschil was dat hij een snoek ving en zo’n 6 meter speling had. Mij zoutwater vis lag 80 meter verderop en ik had een lullig stukje van 30 centimeter 40 ponds dyneema als houvast! In een beweging draai ik de lijn om mijn hand. Of dit verstandig is weet ik niet maar zoiets doe je zonder er bij na te denken. Heftig bonken onder de top geeft aan dat dit een flinke Jack zal zijn, dan komt zo die kneiterharde run… ZZZZZZTTT AUW PATS!!! Een diepe snee in mijn hand en ik zit naar een lege hengel te kijken. Daar was dus echt niets aan te houden…Nu is voor mij de maat echt vol. Krijg ik na al die uren smijten eindelijk eens een aanbeet waarbij de vis blijft hangen, zit mijn lijn even niet op de molen gemonteerd. Hoe groot is de kans nou dat zoiets gebeurt? Die bestaat toch gewoon niet?!
Komt ff een buitje langs…
Eenmaal terug in de geul zakt het zonnetje al weg achter de bomen. Terug lopen naar de branding heeft nu geen zin meer en dus gooi ik nog even de geul af. Ja!! Horen we Andre roepen zijn 10 hengel staat zo krom als een banaan. Meters lijn gieren van de zwaar afgestelde reel en we zitten eigenlijk te wachten op de eerste rookwolken. Megatarpon! Roept Jeroen. De vis springt echter niet en weet een op 150 meter uit de kant liggende boomstronk te vinden… Einde verhaal…
Hij gaat echt lekker vandaag! De een na de andere vis wordt verspeeld of gelost. Wat is er nou wel gevangen eigenlijk? Een paar Needlefish en twee kleine jacks. Niet echt spectakulair dus. Voor mij is het zelfs de tweede blankdag van deze week. Wel heb ik weer een extra boost om nog meer in de branding te vissen vanaf nu, want wat ik er vandaag gemist/gelost/verspeeld heb,
dat was zonder twijfel GROOT!
Als we bij de auto staan komt er een mexicaanse auto naar ons toe gereden. Er stappen mensen uit. Wat is dit? Een vrouw vraagt of wij een ambulance gezien hebben. Nee, wel een politie auto met zwaailichten aan, maar dat hebben ze allemaal hier. De vrouw stapt met de anderen weer in de auto en rijd verder het smalle weggetje in. Wij volgen even later en zien dan een hoop blauwe knipperlichten bij elkaar. Een ongeluk, hier?
Dat geeft toch te denken…
Twee grote pick ups hebben beide geprobeert de ideale lijn te rijden, wat heeft geresulteerd in een gigantische klap. Dan krab je toch wel even achter je oren, want de meeste Mexicanen rijden nog niet half zo hard als wij op dit weggetje. Dit kan ons ook overkomen, misschien toch iets rustiger dan maar?
Een groote Ford F150 met een zware V10 moter probeert het rode wrak weg te slepen. Deze is echter zo verkreukeld dat zelfs de zware V10 moter het wrak niet van de weg krijgt. De politie schakeld de hulp in van een of andere rijke Amerikaan, welke met chaufeur in een gigantische Hummer H2 gearriveerd is. Een beetje een duister zaakje maar de Hummer blijkt wel de ideale
auto op dit moment. Touw om de trekhaak en aan het wrak. De Amerikaan vraagt ons of we willen helpen duwen maar met een Hummer als trekauto is dit nauwlijks nodig. Dan moet de Hummer nog keren, wat natuurlijk nooit gaat passen op dit weggetje. Een paar palmbomen rijd de chauffeur echter zo omver en even later staat de Hummer weer keurig in de richting waar hij vandaan kwam. Als de Amerikaan hoort dat we uit Nederland komen is natuurlijk het feest compleet. You have the best hasj in the world! Wait a moment, zegt de Amerikaan als hij terug de hummer in stapt. Een kingsize fles Tequilla komt tevoorschijn en tevens drie grote bierglazen. De Amerikaan zegt wat in het spaans tegen een van de zes agenten, die steekt lachend zijn duim omhoog en even later slaan we alle drie een glas van de beste tequilla die ik tot nu toe geproefd heb achterover. Dat kan alleen in Mexico!
De Amerikaan gaat er weer vandoor en ook wij kunnen weer verder richting onze cabana. Wat een feest dit. Probeer in Nederland maar eens een glas tequilla achterover te slaan met zes agenten om je heen, om vervolgens dood leuk in een auto te stappen en weg te rijden! We doen wel even rustig aan, want zo’n glas tequilla mept er aardig in na een lange dag vissen!
’s Avonds werk ik nog even een overheerlijke portie Grouper met patat naar binnen en even later lig ik al weer lekker in bed. Jeroen worsteld nog een tijdje met een vogelspinachtige die op merkwaardige wijze aan de verkeerde kant van zijn hor zit, namelijk de binnenkant. Met tranen in de ogen van het lachen zien Andre en ik hoe Jeroen als een volleerd modderworstelaar zijn bed en hor omtoverd in een oorlogsgebied. En de spin? Die was hem al lang gevlogen…
Wordt
vervolgd…
