‘Jeugdsentiment’
Zes november 2004 is een dag die nog steeds vrij helder in mijn geheugen
staat. Samen met Steef Meijers, Bernd, Bard en Han van den Eertwegh
zouden we een aantal grote rivierplassen gaan bevissen. Voor mij een
eerste kennismaking met het verticaalvissen en bovendien had Steef mij
mijn eerste 40+ baars beloofd
Die 40+ baars kwam er, en zelfs in meervoud. 42 was de grootste en man wat
was ik er blij mee. Bovendien was ik behoorlijk onder de indruk van
het water. Een heuse baarsberg, steile taluds en diepe geulen. Enkele
weken geleden kwam ik het water weer tegen op google earth en mijn interesse
was gelijk weer gewekt. Zouden er nog steeds grote baarzen zitten? Ik
was na een aantal mindere vissessies wel toe aan een mooie uitdaging.
Vorige week al zou ik met André die kant op. Maar een heftige griep
gooide voor mij roet in het eten. Achteraf zo gek nog niet, want het
weer was bar slecht die dag. Voor deze week zag het er veel beter uit.
Koud, dat wel, maar met een geringe wind in ieder geval goed visbaar.
Zeker als je boot niet op en top uitgerust is voor de verticaalvisserij
moet je de omstandigheden toch wel een beetje mee hebben om lekker te
kunnen vissen.
Als om vijf uur de wekker gaat valt het toch wel even tegen. Een nadeel
van ver van huis vissen zullen we maar zeggen. Zelfs ’s winters moet
je dan vroeg uit de veren. Judith draait zich gelijk weer om en ik sluip
stilletjes de trap af. Brood smeren, koffie zetten. Het hoort er allemaal
bij. De auto en boot staan klaar voor vertrek en nadat ik de tomtom
opdracht geef me naar André te leiden rij ik weg.
Een dik uur later stapt André in, waarna we onze weg richting viswater
vervolgen. Het begint net te schemeren als we bij de trailerhelling
aankomen. Mooie timing dus. De boot wordt klaar gemaakt en rolt even
later van de trailer. Een klein kwartier varen verder verruilen we de
rivier voor het grote grindgat.
Het zoeken kan beginnen. Marker ligt klaar en voor de gelegenheid heeft
André ook zijn Pocket GPS meegenomen. Ik weet nog ongeveer in
welke hoek van de plas die baarsberg lag en dus is het een kwestie van
zigzaggen totdat we hem tegenkomen. Direct in de oever wordt het diep.
Op den duur al een meter of 16. Een eind uit de kant loopt het op naar
10, volgens mij zitten we in de buurt. Na nog twee keer slalommen zie
ik opeens de bodem oplopen tot 8 meter. Hebbes! Marker overboord, MOB
in de GPS en de stek ligt vast.
Ik stuur de boot een eindje benedenwinds van ‘de berg’ zodat we er backtrollend
overheen kunnen. Zakken maar met die shads! Als de shads bij de bodem
zijn zie ik André vrijwel direct zijn hengel dubbel slaan. Wat?
Nu al? Twee keer opgetikt, lacht André! Aan het snelle stompen
te zien gelijk een baars en dan zal het een beste zijn. Een paar keer
gaat de vis zelfs kort door de slip, dan komt er een loepzuivere baarsgigant
boven. Die gaat over de 45, kan niet missen! Wat een bak!
De shad is helemaal verzwolgen maar zit gelukkig wel gunstig gehaakt. We
leggen de vis even op de duimstok en lezen 47cm af. Wat een start! André
is al klaar voor vandaag
Torenhoge baars
Wat een start van de dag!
Als de baars weer de diepte op zoekt varen wij terug richting de baarsberg.
Met veel vertrouwen laten we onze shads zakken. Als er een ligt moeten
er meer liggen, toch? Steeds weer vissen we langs de marker. Beginnen
zo rond 12 meter diepte en dan via verschillende routes langs de baarsberg.
Het blijft akelig stil onder water. Kunstaas wissels volgen elkaar op.
Omdat imitatie kreeften het op die mooie dag in 2004 erg goed deden,
besluit ik mijn castaic maar eens naar de bodem te laten zakken.
Weer speuren we de bodem af en als we voor de zoveelste keer over de top
van de berg gaan is het raak. Terwijl ik in gedachten al aan een volgende
stek zat te denken krijg ik een ware mokerslag op de hengeltop. De top
van mijn lichte verticaalstok knalt gelijk door het wateroppervlak en
een kleine acht meter onder mij blijft een zware massa liggen waar ze
ligt.
Langzaam komt er beweging in. Korte stompen doen me even aan baars denken, maar
de massa is daarvoor eigenlijk veel te groot. Dan volgen een paar echte
zware stompen en ook maakt de vis een snelle uithaal terug naar de bodem.
Dit kon nog wel eens een hele grote snoekbaars zijn! De kou is compleet
uit mijn handen verdwenen en in opperste concentratie dril ik de vis
omhoog. Dit zijn van die vissen die je gewoon verspeeld. ’s Nachts wordt
je er zwetend wakker van.
Peentjes zweten in de kou, als deze maar blijft hangen…
Langzaam maar zeker kom de vis omhoog. Af en toe volgt een korte stompende uithaal
naar beneden. Voelt echt als een mega snoekbaars. Toch een klein beetje
teleurgesteld moet ik even later toezien hoe een flinke snoek uit de
heldere diepte opdoemt. Minstens zo mooi als een snoekbaars natuurlijk,
maar toch wel minder zeldzaam. De kreeft zit keurig in de bovenkaak
en verspelen is er dan ook niet meer bij. Als ik de vis eenmaal onder
de kieuw kan pakken ben ik die snoekbaars alweer vergeten. Wat een prachtvis!
Wel een negentiger, maar geen snoekbaars
Werkelijk puntgave grootwatersnoek
Nadat we de vis fotograferen en meten mag ze weer terug naar haar stekkie.
Met 97cm een prachtige bijvangst. Snoek op een rivierkreeft, weer eens
wat anders!
We blijven nog een half uurtje hangen maar besluiten dan te verkassen.
Die baarsberg zien we nog wel terug vandaag. Als we over dieper water
richting het volgende talud varen valt gelijk op dat de meeste vis erg
diep ligt. Tussen de 18 en 22 meter zien we de meeste bogen. Vaker ruim
boven de bodem dan echt op de bodem, dat is wel opvallend. Voor het
vissen is dit echter geen goed teken. Dergelijk grote dieptes bevissen
zien we niet zo zitten en dus is het een kwestie van zoeken naar die
enkele rover die wel hoger op het talud ligt.
We doen een ander scherp talud aan, welke oploopt van 12 naar 4 meter,
om vervolgens weer af te zakken naar een meter of 10. Het blijft akelig
stil onder water. Tegen het middaguur is het tijd voor een andere aanpak.
We gaan de rivier op!
Eerst maar eens de ingang van het grindgat bevissen. Zijn toch altijd wel
visrijke stekken. De diepte varieert van 4 tot 6 meter. De bodem is
echt spijkerhard en dus goed voelbaar. Twee maal pakken we de ingang
mee, waarna we ons om de krib laten afzakken naar het volgende kribvak.
Als ik plots een lichte verzwaring voel besluit ik toch maar gewoon
te slaan. Missen kun je altijd nog
Een goede keus blijkt, want
direct stampt er een snoekbaars aan de andere kant van de lijn. In het
troebele water blijft de vis lang uit zicht, maar dan komt er toch een
mooi gouden exemplaar in het oppervlak. 60cm en puntje gaaf. Snel weer
terug er mee.
Geniepige staarthapper
Dat voelt goed, zulk snel resultaat en we besluiten nog even vol te houden
op de rivier. Een buitenbocht wordt opgezocht en al snel krijg ik een
belachelijke dreun op de top. Meters lijn gieren van de spoel en nadat
ik een geweldige JA kreet uitroep kom ik tot de conclusie dat ik mijn
eigen buitenboordmotor aan de lijn heb. Geweldig hoe hard die er op
klappen af en toe
We houden het een kleine twee uur vol op de rivier maar besluiten dan toch
terug te keren naar de plas. We pakken nog snel een keer de baarsberg
mee maar deze geeft niet het resultaat waar we op hopen. Het is duidelijk
dat de vis erg diep weggetrokken is. Als ik de boot even wat verder
van het talud af laat zakken naar een, eigenlijk te grote, diepte is
het vrij snel raak. Er gaat wat aan de shad hangen en nadat ik de haak
zet wordt al snel duidelijk dat het een forse baars betreft. Zo langzaam
mogelijk dril ik de vis omhoog maar toch heeft de vis problemen met
zijn zwemblaas. Snel meten we de vis op en na een foto mag ze weer zwemmen.
Gemengde gevoelens dus bij deze 43cm lange baksteenbaars, dit is toch
echt niet zoals het hoort.
Ook voor mij een ‘baksteenbaars’
Nadat ik nog een frommelige aanbeet mis zie ik vanuit mijn ooghoeken de hengel van André
een ferme tik incasseren. Gelukkig ook wat actie voor André,
die al sinds de eerste visminuut van vandaag geen aanbeet meer heeft
gehad. Op het scherm van de dieptemeter zien we de vis langzaam omhoog
komen. Een leuke snoekbaars van 53cm is het resultaat. Plaatje en zwemmen weer.
Eindelijk weer actie voor André!
We besluiten dat het tijd is voor een andere aanpak. We hebben ook wat grote aasvissen
bij ons om het zo nog een tijdje op snoek te kunnen proberen. Dit zal
ongetwijfeld een moeilijke opgave zijn op een dergelijk groot water,
maar wie niet waagt die niet wint. Er wordt een mooi steil talud opgezocht
van 6 naar 8 meter. Hoewel we alle vis, inclusief grote bogen, veel
dieper zien liggen, hopen we toch dat die ene actieve snoek wel de taludrand
op zoekt voor een snelle snack.
Anderhalf uur later moeten we concluderen dat dit toch niet het gewenste resultaat gaat
geven vandaag. Geen signaal op de dieptemeter verraad ook maar enige
aanwezigheid van (aas)vis. Onderweg naar dit talud zijn we nog een mooie
kam, grenzend aan diep water, tegen gekomen en dus besluiten we deze
maar eens af te speuren. Hoewel hier wel vis aanwezig is, kunnen we
geen aanbeet forceren. Langzaam zakt de zon achter de bomen weg en kleurt
de luchtig schitterend oranje. We kunnen nog een half uurtje vissen
en besluiten nog een maal de baarsberg te bezoeken, hopend op die ene
actief geworden vis.
Weer backtrollen we langs de rand van de baarsberg. Eerst een rondje op 10 meter, dan
een rondje op acht. Als ik wat vuil aan de shad haak ros ik deze naar
het oppervlak. Vuil er af en zakken maar weer. Met acht meter onder
de boot duurt het even voordat de shad de bodem raakt, maar tot mijn
grote vreugde dendert er gelijk een vis bovenop! Nog voor ik de shad
1 keer op kan tillen ben ik in gevecht met wat overduidelijk weer een
baars is. De vis vecht minder hard als de vorige exemplaren en ik verwacht
dan ook een kleiner exemplaar. Tot mijn grote genoegen verschijnt er
even later echter toch een bak van een baars in het oppervlak. Gelijk
grijp ik de vis onder de buik waarna ik haar aan boord til. Wauw! Snel
platen schieten, wat een perfecte omstandigheden nu!
Bij een vlammende start hoort een spectaculaire finale!
Nadat we een flinke serie platen schieten meet ik de vis op. 45 schat ik, maar de vis blijkt
nog een stukje langer. Met 47cm een evenaring van mijn PR, wat een prachtig
slot van de dag zo!
Wat een plaatje!
We blijven stug doorzetten tot het donker, maar de baarsberg geeft geen geheimen meer
prijs. Toch hebben we er vandaag drie hele mooie vissen vanaf kunnen
plukken. Taai voelt de dag eigenlijk helemaal niet echt, terwijl het
toch bikkelen was voor een paar aanbeten. Maar als zich tussen dat geringe
aantal vissen dan toch een aantal dergelijk mooie exemplaren bevinden,
mag je gerust spreken van een topdag!
Schilderachtige avond
Terug in de haven wordt de boot snel getrailerd, waarna we richting André’s
huis rijden. Met voor mij nog een behoorlijke rit voor de boeg nemen
we afscheid. Thuis snel onder een hele warme douche. Even bijkomen van
een prachtige, maar koude dag.
Groet,
Volkmar Strikkers & André de Wit
